Trigger warnings: suicide, loneliness, depression, violence

Milan observed the lady seated at the corner table in the café: back straight, hair neatly done, outfit meticulously styled. Only upon close inspection, would the trained eye spot the tiny holes typical of worn, overwashed clothes.

Milan didn’t want to do it. He sighed, recalling what happened to Jay. This dread was exactly why he had given Jay extra time. Critical time, which Jay then used to follow through on his own.

Even worse, coverage of Jay’s self-inflicted death spread rapidly through illegal dark web channels, triggering others towards that final, irreversible step now that someone else had succeeded. Preventing these deaths, was one of the reasons why Agencies, such as Milan’s employer, had been instituted.

Over recent decades, eradicating pain had become a major global priority as populations aged. Rapid advancements in technology, particularly in cell repair and cell renewal, had been successful. In a world where physical pain was diminishing and nearing elimination, the consensus was that emotional pain—such as loneliness, despair, or depression—would be equally solvable.

Hence, when self-inflicted deaths rose and even led to widely covered mass events worldwide, a heated political debate emerged about human agency. The political views of the international majority led to the global establishment of Agencies. These agencies offered a wide range of preventive counseling, community services, and activities that individuals once spotted and identified as ‘at risk’ (codes 1 through 3) were required to participate in. Anonymous verifiers, like Milan, ensured that no one reached code 4 (a successful self-inflicted death) or, worse, code 5 (a mass event).

The lady, Marianne, had been identified as code 3. He was observing her for her final verification. Milan’s job was to intervene and prevent her from reaching code 4.

The instructions were clear. His job was clear.

In Marianne’s case, due to her advanced age, the coroner’s report would probably state heart failure or a blood clot. The needle prick would be undetectable. The Agency had other protocols, such as orchestrating unfortunate accidents and rare aggressive diseases, all ambiguous enough to avoid tracing back to them. Although everyone was aware of the Agency’s existence, it was still considered a taboo for the bereaved, having to acknowledge that the deceased had approached code 4. The result of the Agency’s protocol would still be tragic and cause grief, but it would avoid the despair and potential widespread impact of a code 4 event.

Marianne absentmindedly rubbed her wrinkled arm. A modest smile on her lips, she made a point of thanking the waitress who had just brought her a coffee. Once the waitress turned away, Marianne’s smile vanished. Moments later, Marianne forced a smile back and glanced around approvingly. Milan’s trained eye noticed the slight tremble at the corners of her mouth from the effort.

He glanced at the clock above the counter. They had been here a while. Soon, Marianne would tidy her table and return her cup to the counter. She’d sign off with a chirpy “See you next week! Have a great shift!” Sometimes the busy waiters would acknowledge her goodbye, more often the best Marianne would get was a polite smile or a nod in her direction.

The city was just large enough for her to regularly visit a few cafés without anyone noticing she was alone each week, speaking only to the staff and the occasional passerby seated nearby. Others didn’t know, as he did, that she would return home exhausted, turn on the hot water, and sit on her bathroom floor—sometimes still clothed, sometimes crying, or just staring into space.

The sharp clang of a kitchen worker hitting the bell for a waiter jolted him back to his task.

Marianne deserved more time. Although in vain, she had been making the required effort—attending counseling at the Agency’s community centers and participating in social events. All he needed to do was adjust the scores on the final verification form, indicating that she was doing better.

However, there was the issue of Grover, his recently assigned coach, sitting beside him and observing their target with a disciplined, experienced eye. Grover had to temporarily approve all of Milan’s verification forms.

Milan’s stomach tightened as he watched Marianne lean toward the young woman at the next table, who was indecisively scanning the menu. Ever so friendly, Marianne recommended various dishes and asked if the young woman was local, trying her best to extend the conversation. He knew Grover was mentally checking a box on the form. It hurt to see Marianne’s forced effort to connect.

The hurt was too familiar, too much like the incident with Jay. He had given Jay, his then target, the benefit of the doubt. Instead of completing his final task, he had left Jay alone. A few hours later, he received a message with a GPS location from Nathaly, his manager: “Get here right now, it’s Jay, code 4.” Milan still remembered the immense weight that sank into the pit of his stomach.

Upon arriving at the scene, Milan was immediately debriefed by Nathaly, who took his verification report. She repeatedly questioned why he hadn’t followed procedure, noting that his report identified Jay as high risk. Realizing he had lost his target and shaken by the bright ambulance and firefighter truck lights, the sobbing onlookers, and the solemn first responders, he finally admitted to Nathaly, with a heavy heart, that he had overheard Jay telling an online friend he felt low but planned to set up a new appointment with one of the Agency’s counselors. Milan had desperately wanted to believe Jay.

He turned to Grover. “Aren’t you ever worried your verification might be wrong? Or that we might finalize the tracking too soon?”

“You can’t think about that kid,” Grover replied. “Our instructions are clear, and the verification form is precise. We don’t take this lightly. We track and verify behavior over an extended period. It’s about patterns, consistency, and whether individuals utilize the available counseling and support services. As you well know now, it’s better to act too soon than too late.”

It was true, Milan thought, the checklist was independently validated. It captured observable behaviors that the trained eye could see, hear, smell. It even included a covert touch to assess body warmth and tension. All observable behaviors indicating a risk of unresolved emotional pain and loneliness, spiraling further downward.

However, the checklist didn’t account for how a person was feeling; the quiet thoughts they so carefully hid in their heavy minds. Afraid to be misunderstood or exposed. Embarrassed, too ashamed to open- up about the nightmares that haunted their nights. These were the very things Milan had been experiencing since the incident with Jay. Milan hadn’t told the Agency counselors, or even Grover, how the scenes of the incident kept flashing before his eyes at night and kept him awake.

He turned to Grover. “Do you ever think about quitting? Looking for something else? I mean, doing something else?”

Dark eyes fixed on Milan beneath a furrowed brow. “You know better. You don’t quit a job at the Agency.”

Milan nodded dismissively, trying to brush off his previous question. He shouldn’t have asked. Although there was broad support for the Agencies’ mission, cases were classified to prevent any doubts from the public about issued death certificates. Therefore, once someone was part of the Agency, extensive non-disclosures and other measures were firmly set in place. Additionally, employees were inclined to stay silent, as no one wanted to discover that their family member, friend, or neighbor had blood on their hands from an either a successful, or failed verification.

Marianne had left the café some time ago. It was time. The verification form was clear. Milan knew what he had to do. Grover reviewed the form, nodded, and signed off.

“I’ll stop by Marianne before heading home. See you tomorrow.”

Grover tapped the table as a farewell.

Milan slowly approached Marianne’s apartment. As he turned onto her street, he bumped into her walking a small dog.

Her eyes grew moist as she looked at him. “I know who you are. Why you’re here,” she said, before lowering her gaze. “I tried, you know,” she said, looking at him pleadingly. “I really did. I attended counseling, various social activities. They’re pleasant, like a nice dress in your favorite color. But eventually, you come home, alone, and you undress. And the emptiness underneath is just as stark as ever.”

She grabbed Milan’s arm. “Still, I don’t want to die,” she pleaded, her eyes wide and teary. “I want the throbbing hurt to stop, but I don’t want to die. I’m not going to hurt myself. Really. I just need more time.” She nodded intently.

“I… I can’t leave Waffles alone,” she said, glancing at the dog. “Liza, my neighbor, his owner, injured her foot, so I’ll be walking him for a few weeks. I can’t let her down; she’d be inconsolable. I can’t…. Not now, not here.”

Sensing his hesitation, she added, “Maybe after these weeks, I could join the animal care program at the center?…. I haven’t tried that yet.”

She sounded hopeful. Her interest in caring for the dog seemed genuine. He looked at her pleading face. She stared back at him, her eyes dark, her lips pressed thin. She held the leash a bit too tightly, which he dismissed as nervousness due to their encounter.

“I’m sure I’ll get better,” she said with a hesitant smile.

He wanted to be convinced. She had met all the criteria; she was a verified code 4 risk…. But perhaps the dog was exactly what she needed—something to care for, while helping her neighbor. Milan felt his last bit of resolve fade.

“Okay… Promise me you’ll enroll in the animal care program tomorrow. Don’t wait. Tomorrow!”

Her smile widened, perhaps a bit too much he thought, as she gently patted his arm. “Thank you. I will.”

Her shoulders were slumped—maybe she was tired. Milan gave her one last look from head to toe, reassuring himself. She continued nodding her thanks. He turned and walked off, gradually picking up his pace as his steps grew lighter.

Just as he was about to turn the corner, he heard a thud, like a heavy bag of groceries hitting the ground, followed by frantic barking from a dog. He turned around to see Grover quickly approaching. Behind him, Marianne’s body lay slumped on the sidewalk. Grover seized his elbow and urged him forward. “Move!” he sneered through clenched teeth. “Once verification is complete, you don’t decide who stays or goes. You follow the procedure. I gave you a chance, I really did,” he hissed. “You know what I have to do next.”

Milan hardly had a chance to mumble an explanation, before everything went black.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Keisha Riley Lemons on Unsplash}

“Look!” Gilverto pointed to the far end of the creek. “Those are Southern Lapwings. Their greyish-brown and white coats have distinctive bronze, purple, and blue hues near their wings, like shoulder pads.” He chuckled, handing her the binoculars.

Following his directions, Adanna peered across the water’s edge until she spotted the birds. She smiled. “These binoculars are amazing. It’s like the birds are right in front of me.”

He murmured approvingly.

She returned the binoculars and readjusted herself on the porch chair cushions he had laid out for them on the sloping hillside. She had for once agreed to indulge his peculiar birdwatching hobby, knowing that in the next few weeks, he would be spending more time with his daughter, her husband and kids who were arriving this afternoon from the Netherlands. He would be spending time with them, and with Elrita, his wife.

“Have you heard from Mylène?”

“She sent a video of her, Michael, and the kids in the family group chat just before boarding the plane.”
Adanna’s stomach tightened at the mention of the family group chat. “I suppose they’re excited about their vacation.”

“Yes, they are,” Gilverto replied. “Tomorrow, we’re heading to the beach at Bandabou. I’m marinating the meat this afternoon, and Elrita is making her famous potato salad.”

Adanna flinched at the mention of Gilverto’s wife.

“Is Elrita also going to the airport?”

“No, she’ll meet us at the house. She’s going ahead to make sure everything is clean and ready for Mylène and her family. She’s worried that I missed something.” Gilverto rolled his eyes.

He perked up and aimed the binoculars at some small brown, white bellied birds that had just landed in the creek. “Killdeer! What a nice surprise!” He handed the binoculars to her. “Take a look. Do you see the markings across their breast? It’s like they’re wearing two black necklaces, one slightly longer than the other.”

She nodded and slowly moved the binoculars, scanning the rest of the creek. A young flamingo, its feathers still greyish-brown, was scurrying in the water, searching for food. Its pink parents watched vigilantly, foraging and keeping an eye out for threats.

She was aware of Gilverto beside her, looking at her approvingly as she showed interest in his beloved birds.

She stifled a laugh. How had she ended up here? Watching birds, early on a Saturday morning, with this man. A married man.

His wife lived in their apartment in a newly developed, vibrant area of the historic city center, enjoying the companionship of her friends and, according to Gilverto, other lovers. He stayed in their matrimonial house. They remained friendly, casually interacting at grocery stores or restaurants and spending time together when their children and grandchildren visited.

Adanna lowered the binoculars and looked at Gilverto. “So, Elrita’s heading to your house now?”

“Yes,” Gilverto replied. “She knows I’m not home. She can use her own key.”

Adanna stared at the creek, where a breeze had ruffled the surface, sending low waves rippling through the otherwise still water. The compulsion was too strong; she had to ask the question she already knew the answer to. “Why don’t you get a divorce?”

“Dushi, you know why. That would mean selling the house, the apartment, sorting out the family business, dealing with lawyers, paperwork. In the end, Elrita and I would just end up living as we are now. No, life right now, is just too short for that.”

She sighed, lifted the binoculars, and turned her upper body away, focusing on nothing in particular at the creek’s far edge.

At times, she still felt uneasy. Gilverto and his family might be okay with the arrangement, but starting a relationship with a married man had always been a no-go for her. In addition, on their small island, everyone knew he was married and she was the other woman—a label she never wanted for herself.

She had wanted what he once had—or at least what he had at the beginning: two people choosing each other, a shared life, marriage, kids, and now grandchildren. Adanna’s life had taken different turns; she had chosen and sometimes unwillingly stumbled down a path different from what she had foreseen when she was younger. Gradually, her ideas of how her life would be, how she would love and be loved, had crumbled away. These notions were now nothing more than faded dreams.

Her younger self would never have been in this relationship. Her younger self…She glanced down at her arms, noting the light brown, wrinkled skin. Age spots had appeared. Her hands, too, were slowly turning into those of an older woman, with paper-thin skin and pronounced veins.

Gilverto gently placed a hand on her thigh, interrupting her thoughts. He sought her eyes. She looked at him—a warm, kind face with deep crow’s feet and wrinkles that accentuated his smile.

“Thirsty? I brought us some fresh ‘awa lamoenchi’ with a bit of sugar, just the way you like it.”

She smiled. He hated sugar in his lemon drink, preferring the mouth-puckering sourness.

He rolled onto his hands and knees, then pushed himself upright. As he stood, an “oomph” escaped his lips. “Young as a buck,” he laughed, rubbing his stiff knees before heading toward the car parked about fifty meters away.

“This is a nice place,” she said once he returned and sat next to her. “Do you come here with your birdwatching group?”

“No, this is my secret spot,” he said with a mischievous grin. “I’ve been coming here for years. Not many people know about it—it’s a hidden gem in a busy neighborhood.” He turned to observe the creek. “I’ve never brought anyone here, not even Elrita or the kids. I thought it would be nice for us to spend some time here together, today.”

She glanced at him, sitting at ease, enjoying the view and her company. She felt her chest expand. Maybe she had finally found her own unconventional, but loving path.

A special thanks to Birdwatching Curacao for organizing birdwatching trips and educating us all.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Derek Keats on FlickR}

Selena was diep de achtertuin in gelopen om de praatjes met de jarenlang uit het oog verloren kennissen te ontvluchten. De aanwezigen waren naarmate de avond vorderde, als vanouds, steeds luidruchtiger en jovialer geworden. De afgedankte badkuip die speciaal voor dit soort gelegenheden in de tuin leek te staan, was al een keer bijgevuld met flessen wijn, bier en zakken met ijs om alle drank koel te houden. Op verschillende statafels lagen schalen met overgebleven toastjes naast half leeggedronken flessen bier.

De muziek stond net hard genoeg aan om de beschonken feestgangers ritmisch op de klanken te laten meedeinen en net zacht genoeg zodat aangeschoten mannen elkaar met sterke verhalen en dronken anekdotes konden aftroeven. Het stemgeluid van de mannen was laag en zwaar, bedoeld om indruk te maken op de dames die met verhitte gezichten roddels uitwisselden en zo nu en dan in een overdreven schaterlach uitbarstten.

Selena’s blik gleed over de omgewoelde weilanden die aan de tuin grensden en zich weids voor haar uitstrekten. Smalle mistbanken hingen laag boven de grond waardoor de bomen die in de verte het land begrensden in de lucht leken te zweven. Langzaam voelde ze haar kalmte en daarmee ook haar vastberadenheid terugkeren. Sinds ze de uitnodiging voor het feest had ontvangen, had ze naar deze avond uitgekeken. Dit was haar kans om hem te spreken. Na al die jaren. Na het ongeluk.

Ze rolde met haar schouders en liep op het huis af. Een man liep haar kant op. Zijn blik was op de grond gericht zodat hij zich op de ongelijke grond niet zou verstappen. Hij had haar nog niet opgemerkt. De man was iets korter dan zij. Hij had een wat vierkant postuur en zijn schouders hingen licht naar voren. Selena herkende gelijk de contouren van de man van toen die ze nu net zou gaan zoeken.

Instinctief stapte ze naar voren om hem met een stevige omhelzing te begroeten. Halverwege de beweging deinsde ze terug. Na dat rampzalige jaar en de beperkte werkzaamheid van vaccinaties, omhelsde je uit voorzorg nog alleen naaste familie of hechte vrienden. Ze kon nog steeds moeilijk aan de nieuwe situatie wennen. Ze wilde haar armen om zijn nek slaan en de geruststellende druk van zijn omhelzing om haar lichaam voelen. Het werd een onwennig knikje vanaf de nu zo gebruikelijke fysieke afstand tussen twee mensen.

‘Ehm… Hi… Ik…Gecondoleerd… Ehm..Hoe…Hoe gaat het nu met je?’ De nadruk op ‘nu’ was te sterk, alsof ze hem ter verantwoording riep. Selena inhaleerde diep in de hoop haar begroeting weer terug haar mond in te zuigen. Tevergeefs.

Een donkere waas trok over zijn ogen. ‘Ja. Ach. Wat valt daar over te zeggen.’ Met de punt van zijn schoen wreef hij wat aarde voor zijn voeten weg.

‘Ja….. Natuurlijk. Ik. Ja…. Stomme vraag….Dat is natuurlijk niet te…’ Haar adem stokte. Ze zocht verwoed naar de juiste woorden. Maandenlang hadden de woorden in haar hoofd een verhitte strijd met elkaar gestreden. Ze waren over elkaar heen getuimeld, vormden zorgvuldige zinnen en spatten na een kritische ontleding weer uit elkaar waarna het gehele proces weer van voorafgaan begon. Nu leek ze elke grip op deze zorgvuldig voorbereide gedachten te verliezen. ‘Ik…Ik ben blij… dat je gekomen bent…fijn….fijn om je te zien.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Ja, je moet wat hè. Het huis uit. Ik wilde wel even langskomen’. Hij wees met zijn kin in de richting van het huis van de gastheer. ‘Voor hun. Als dank.’ Selena knikte en keek hem wat langer aan.

De jaren hadden diepe groeven in zijn gezicht achtergelaten. Vlak boven zijn oren omringde wat grijsbruin haar een verder kaal hoofd. Hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Selena herkende het gebaar waarmee hij jaren geleden het tropenzweet dat zich steeds boven zijn borstelige wenkbrauwen verzamelde wegschoof. Ze kon haar glimlach niet onderdrukken. Even keek hij haar, alsof betrapt op een ondeugd, aan voordat op zijn gezicht een jongensachtige brede lach verscheen.

Hij stapte vooruit en liet zijn rechterhand rusten in de golving tussen haar nek en schouder. Ze drukte haar wang uit automatisme tegen zijn warme hand. Zijn blik verzachtte: ‘Vertel eens, hoe gaat het met jou? Woon je nu hier?’

‘Met mij gaat het goed. Ja…Ik ben weer terug. Mijn toekomst lag toch niet daar….Ik begin hier weer opnieuw, terwijl er zoveel van mij daar achter is gebleven. Ik moet dat loslaten. De persoon die ik was, het leven dat ik leidde, allemaal voorbij. Het voelt alsof ik voorgoed afscheid heb moeten nemen van een deel van mezelf….. Dat valt me zwaar….. Dat had jij vast ook toen.’

Hij kneep zijn ogen samen en liet haar los.

‘Ik… ik bedoel, het afscheid toen je vertrok. Niet het afscheid daarna natuurlijk……’ Ze schudde haar hoofd. ‘Afscheid nemen van een woonplaats is natuurlijk niet te vergelijken met… met..’

Hij hoestte kort. ‘Hmhm.’

‘Ik wilde je.… Ik probeerde nog aan jouw telefoonnummer te komen. Ik wilde je een bericht sturen. Iets. Ik vond uiteindelijk via de telefoongids een adres waarvan ik dacht dat het van jou kon zijn…. ‘ Heb… heb je mijn kaart ontvangen?’ Ze zocht in zijn ogen naar een reddingsboei, iets waar ze zich aan kon vastklampen. Haar moeite was vergeefs, zijn ogen waren zo ondoorgrondelijk zwart als de zee tijdens een zwaar bewolkte nacht.

‘Misschien is het niet aangekomen? Of…. Nou….het kan ook zijn dat zo een kaart je niet bijgebleven is. Je hebt vast zoveel berichten ontvangen…Het was ook zo onwerkelijk…Ik kan me niet voorstellen…Ja…. Dus ja, dan kan je dat allemaal niet…’

‘Ja het was erg veel. Nog bedankt dan.’

‘Ik ben er zo… ja… zo van geschrokken. Ik wilde je laten weten dat ik aan je dacht. Ik wilde…’

‘Ach schat, hier ben je!’ De vrouw verscheen als uit het niets aan zijn zijde. Diepliggende blauwe ogen keken hem bezorgd aan. De huidplooien in haar zongebruinde gezicht en decolleté verrieden een in de overige seizoenen blanke, kwetsbare huid. Ze schoof haar arm om zijn middel en drukte zich tegen hem aan. ‘Ik kon je al een tijdje niet vinden.’ Ze streek zacht met haar handpalm langs zijn wang. Na een laatste blik op zijn gezicht, keek de vrouw Selena vragend aan.

Selena stak haar hand ter begroeting op. ‘Selena, aangenaam…’.

De vrouw keek beurtelings Selena en daarna hem aan. Hij schraapte zijn keel. ‘We kennen elkaar nog van vroeger. Selena kende….’ Hij slikte even. ‘Nog van toen, van die tijd…. daar.’

‘Ja…..juist, dat klopt! Ik ben sinds kort weer in het land. Ik was niet hier… toen ehm… laatst. Om afscheid te kunnen nemen. Ik vertelde net dat ik overal had gezocht naar een telefoonnummer. Ik heb uiteindelijk een kaart gestuurd.’

De vrouw knikte bedachtzaam. ‘Oh, ja.. bedankt. Ja, een moeilijke tijd. Het was natuurlijk erg onverwacht. Zo’n overlijden is zo zinloos.’

De vrouw keek de man liefdevol aan en kneep snel in zijn hand. ‘Vanavond zijn we eindelijk weer even een avondje uit, gezellig met vrienden. Hè lieverd? Kom, laten we naar binnen gaan. Lize en Ronald willen jou vast nog spreken. Ik kan nog wel een drankje gebruiken. Bovendien, het koelt hier in de tuin nu snel af.’

Haar hand schoof van zijn middel naar de ruimte tussen zijn schouderbladen. Zachtjes duwde ze hem met haar handpalm richting het huis. Hij verroerde zich niet. Ze liet haar hand zakken en liep richting het huis. Haar zomerse tuniek bewoog soepel mee met haar zelfverzekerde stappen. Na een paar stappen draaide ze zich om en knikte ten teken van afscheid naar Selena.

Selena keek naar de man die, verzonken in zijn eigen gedachten, bewegingloos tussen haar en de andere vrouw in stond. Zoals hij daar stond, moest ze terugdenken aan een standbeeld dat in de tuin van een landhuis stond dat ze als kind vaak had bezocht. Het stenen beeld was ooit de trots geweest van de beeldhouwer en een symbool van hoop en verbondenheid voor de vele bezoekers van het landhuis. Het gebruikte steen was echter niet geschikt om blootgesteld te worden aan de zoute zeelucht, de verzengend hete zonnestralen en de haast onzichtbare kleine zandkorrels die gedragen door de passaatwind ongenadig het steen schuurden. De kenmerkende details en contouren van het beeld vlakten af, het steen werd op sommige plekken poreus. Uiteindelijk werd het grauwe en verweerde standbeeld uit de tuin verwijderd en kon het onkruid ongeremd groeien over de ontstane lege plek.

De man schudde een paar keer met zijn hoofd, alsof hij hiermee zijn gedachten weg wilde jagen. Hij keek Selena aan: ‘Dag, lieve schat.’

Hij keerde zich om en liep de vrouw met zware stappen tegemoet. De vrouw sloeg een arm om hem heen. Ze drukte hem kort tegen zich aan en loodste hem naar het vrolijke geroezemoes bij het huis.

Selena stak haar arm uit. ‘Ik…’. Het geluid klonk niet harder dan de ritseling van een klein nachtdier. Ze ademde uit en vertrouwde fluisterend haar woorden toe aan de koele avond. Ze wierp nog een laatste blik op het huis waar het paar allang in was verdwenen. Het was tijd om deze plek te verlaten.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by laura adai on Unsplash}

What was her husband’s paisley-patterned tie doing here, tucked away in a semi-transparent box in the corner of their neighbor’s garage?

Viola only noticed the box when she dropped the one Mistral, their neighbor organizing the garage sale, had asked her to fetch and carry outside. The box had slipped from her hands, causing the inflated beach ball on top to roll directly against the semi-transparent box tucked away in the corner.

She barely noticed the semi-transparent box as she leaned down to fetch the beach ball. She was in a hurry to get back outside to Mistral’s front yard, where her husband Richard and a few neighborhood friends were gathered. The garage sale was transforming into an evening of drinks and Mistral had already lit the BBQ. She could hear Richard’s enthusiastic Cheers! accompanied by the clinking of cold beer bottles. She had been enjoying herself, a feeling she never thought she would experience again after that dreadful afternoon nearly three years ago.

It was only when she straightened up, ready to leave the garage, that a glimpse of the fabric caught her eye. She recognized that paisley pattern.

While preparing for the garage sale, Mistral had likely removed items, forgetting about this box tucked further back. Viola pulled it out, placed it on an empty shelf, and lifted the lid for a closer look.

She rummaged through the box and grabbed the tie. Hesitantly, she turned it over to check the label. If it was in Spanish, it would confirm this was Richard’s tie. They had bought it during a vacation in Spain when, unexpectedly, they were invited to a formal dinner. The limited selection in the tourist city had left them with this one tie.

The label read, “Alma del Torro, hecho en España.” Her heart dropped. Her hands trembled as she examined the various items in the box more closely. Yes, this was Mistral’s memento box.

She had known Mistral for close to ten years, starting off as friendly neighbors and gradually becoming best friends. They had shared many bottles of wine while gossiping about their neighbors, work and relationships. However, it was the stories of Mistral’s many sexual escapades with mostly young men during her husband’s frequent business trips to Miami, that stood out the most.

Viola enjoyed Mistral’s hilarious and sometimes cringeworthy sex stories. Mistral craved attention and loved sharing her tales afterward. She brought her stories to life with stolen mementos. Her collection included socks, belts, T-shirts, the occasional boxer shorts, and even a spandex thong from a particularly active beach vacation.

Their friendship hadn’t been just laughs and good times. Mistral had been there for her and Richard from the very first moment on that horrible afternoon, all through these past years.

It had never crossed her mind that Mistral and her husband would… Would what? What did the tie prove? She shook her head in disbelief. She would have to ask her husband, ask Mistral.

As she prepared to put the box back, she suddenly spotted a mustard-yellow polo shirt with a red logo buried beneath other items. She grabbed the shelves to keep from falling. Her ears rang. Fighting against a wave of nausea, she reached into the box and pulled out the polo shirt. She recognized the hideous yellow logo of the cement truck company. An image of that afternoon flashed before her eyes: the bare-chested truck driver who had run around in a panic-driven frenzy while her son… Could this be that truck driver’s shirt?

That afternoon, three years ago, Viola was in the kitchen while her seven-year-old son, Timothy, played alone in the yard. Fascinated by the workers constructing Mistral’s new patio, Timothy would sit on the wall ledge and watch them operate heavy equipment, drive the tractor, and prepare the soil for the concrete floor that would be poured.

Alarmed by Mistral’s hysterical screams Viola had rushed outside to find Mistral standing at the wall, looking bewildered. The only words she could manage were, “There’s been an accident. Timothy..” as she glanced back and forth between Viola and the mustard-yellow cement truck with red markings parked in Mistral’s driveway. A bare-chested man was screaming into a mobile phone.

Viola started to run towards the cement truck, but the truck driver intercepted her, throwing in his full weight. She only remembered fragments of what he was saying, “Wall… Climbed up ladder…. Slipped…. Fell.. Barrel.. Inside….It’s turned off now. Stay here, lady, stay here.” As the horror of what happened to her son set in, all the air was knocked out of her. Her legs gave way, and she collapsed to the ground.

Richard appeared. As did ambulances, police cars and fire trucks. A plan was agreed on. A plan which included lifting Viola up from the ground, and carrying her into the house.

Behind the closed door, she heard the sounds of the truck, the men shouting and then, the eerie quiet, she could only assume because her son’s body had appeared from the barrel. There was no sound of traffic passing by, even the birds were quiet. A few seconds passed, and the men got back into action, recovering the remains of Timothy’s battered body from the thick cement paste, placing him on a gurney and transporting his remains away. The funeral had been with a closed casket.

Mistral stayed with them during those first days, attending to the door, calls, and messages. She ensured Viola and Richard drank, ate, and took their sleeping pills. Weeks passed, yet Mistral continued to visit daily. She ensured they had groceries, attended to household chores, and tried to instill a fragile sense of normalcy by engaging them in conversation. Mistrals continuing presence had comforted her in a way that Richard couldn’t. The grief had been so heavy and all encompassing, it had sucked all oxygen out of their marriage.

As time passed, Mistral encouraged her to start cooking simple meals again. Mistral entertained her with the latest gossip and eventually resumed sharing stories of her bizarre extramarital affairs. Listening to the tales of Mistral’s carefree life offered Viola a moment of escape from her own grief. Gradually, she began to notice the world around her again—the flowers in her garden, the chirping of birds. She even started sharing recipes she found online with Mistral.

Though her grief remained a constant presence, it was accompanied by the emergence of a parallel path where fragments of normal life began to reappear. On this secondary road, fragile experiences of lightness and reserved laughter became possible. Amidst the gathered group of neighbors at the garage sale today, she had even felt a precious moment of joy.

She took another look at the tie and the polo shirt. A new memory struck her. In the weeks leading up to the accident, Mistral would come over and share her escapades as soon as the workers constructing her new patio, left. Mistral had been ecstatic: the men were well-built, sweaty, young, and eager.

Viola gasped as the realization hit her. She stormed out of the garage, screaming, and headed straight for Mistral.

Mistral, taken aback, stood paralyzed. A neighbor stepped between them just in time to prevent Viola from lunging at Mistral.

“Why do you have these?” She yelled at Mistral while waving the memento’s in the air. “You with your sick keepsakes!”

“You!” she turned to Richard, throwing the tie to his feet. “You fucked her!”

She stifled a sob as she held up the yellow polo shirt.

“She was fucking the cement truck driver. That’s why the truck was left unattended. Our son died for a quicky!”

Her husband went pale.

Viola turned to Mistral. “You and your pathetic need for attention! Timothy died because of you!” Viola continued screaming, violently lunging at Mistral.

Someone had called the police. An officer dragged her towards the police car. She struggled against his grip. He shoved her into the back seat of the car where she was left alone, pounding on the window, screaming.

Thoughts kept circling in her mind. Timothy was dead because of Mistral. Mistral fucked her husband. Timothy was dead because of Mistral.

She looked at the group of people standing in the front yard on the cement patio. The BBQ was on, they were talking with the police officers as if this was just another community policing gathering. A thirst for revenge seared through Viola’s body, lighting up her brain and her senses. Her son had suffocated in a thick paste, his body mangled and mutilated, whereas Mistral was standing there, blatantly flirting with police officers.

She glared at Mistral through the searing heat rising from the BBQ grill. Through the shimmering hot air, Mistral’s unscathed body appeared distorted. A cold shiver ran down Viola’s spine as her eyes locked onto the burning flames. Her thoughts began to gather. She hadn’t felt this clearheaded in a long time. Once her plan was fully formed, she exhaled. Satisfied, she finally leaned back.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Michal Balog on Unsplash}

“Sparkling water?! No way!” Espen exclaims  “Come on, take a glass of wine? A cocktail maybe?”

Mira smiles at him. “No thanks, I don’t drink”. She turns to the waiter and nods, “A sparkling water, please.”

Espen moves his chair to sit next to her. “I’m sorry, tell me your name again?” The sparkle in his light brown eyes immediately draws her in. They had already been introduced by mutual friends at the bar earlier this evening, he just hadn’t really noticed her until now.

Mira knows him already, of course. Espen stands out in their small community. He is so true to his name, which, someone explained to her once, means ‘Bear’ in some Scandinavian language. The way he naturally takes up space wherever he goes, his voice always just a tad too loud, his roaring laughter lingering just a bit too long. He is even built like a bear—tall and barrel-chested, with short-cropped brown hair, a ruggedly shaved face and dark brown hairs protruding messily from his suntanned underarms.

“So Mira”, he says, a mischievous tone in his voice, “What do you mean you don’t drink? He points at the wine coolers on the table. She feels a tingle in her stomach as she meets his eyes. “Well,” she says, “my friends are drinking, I’m not.”

He leans forward toward her. “Tell me,…. why not?”

She hesitates before responding, “It’s a long story.”

“I love long stories! Come on, what did life throw your way to make you not drink?” His eyes take her in completely, drawing her out. She begins to talk, feeling slightly uncomfortable at first. He listens intently, absorbing every word without interruption, until eventually, she confides all.

“So,…..yeah” she finally rounds off her story.

“Yeah, I understand” he replies, placing a hand gently over hers, squeezing it gently. “I mean, I understand why you stopped drinking. But, it sounds to me like you are not that person anymore right? I mean, you came out stronger. Here you are, a night out with your friends, us meeting, letting our guards down and getting to know each other better.” He raises an eyebrow suggestively. Mira can’t help but burst out laughing.  

“See! I’ve got you laughing already” he continues triumphantly, “Come on, live a little! Have a drink! Just for a trial period, tonight, with me? We can take a walk through the city center, and I’ll show you a few special spots that I don’t share with just anyone. I guarantee you, these places are magical, and the stories that unfolded there? Astonishing! Tomorrow morning, when you wake up, you’ll think back to tonight and still be amazed. I’ll pick you up early, we can relax on my boat—maybe enjoy some mimosas at brunch and take a refreshing dive in the sea? Just good vibes! Life’s too short not to enjoy it with great company. What do you say?”

He grabs two glasses and the bottle of Sauvignon Blanc. “I’m usually more of a beer guy” he says. “But tonight, I’ll drink wine with you.” He pours them both a glass and hands her one.

Mira feels her resolve fading as thoughts keep circling her mind. Isn’t the fact that she feels happy right now, so at ease with Espen and her friends, proof enough that she is ready to drink again? Surely her life is different now than it was in the past? Surely she won’t slip back into gloomy thoughts or feelings—tonight, tomorrow, or next week? Surely she’s developed the discipline to limit her drinking to special events like tonight? Isn’t it time to finally stop holding back? She finally resigns, tired of the struggle.

She grabs the wineglass and inhales the familiar aroma—a blend of light sourness and sharp alcohol.

She takes a first sip. As the wine rests on her tongue, she savors the tartness while the cold liquid chills the inside of her cheeks. She turns to Espen, smiles faintly, and, while holding his gaze, finally swallows.

Her body reacts instantly to the drink, as if welcoming a long-lost friend. Her shoulders relax, her eyes close and she lets out a satisfied breath. The wine soothes her thoughts, quieting them almost instantly and finally putting them to rest. She opens her eyes to find that Espen hasn’t  diverted his eyes from her face. Smiling, he bites his underlip. The stirring in her stomach spreads through her body as she takes another sip and returns his gaze.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Andrei Korytsev on Unsplash}

“You didn’t tell him? Right?! You know how he will react!” I detect a tremor in your voice as you confront your friend, Shevanka.

“Don’t worry Gerdine, it’s our girls’ night out! You’re with me, and I certainly don’t need my older brother babysitting me!” Shevanka replies with an indignant scowl.

She is deflecting your question about her brother Rolando, your boyfriend. I can spot a lie when I hear one. You however, choose to still believe her. Just as you still continue to hold on to your initial belief that his vigilance towards his sister—a quality you once saw as a sign he would be good for you—was indicative of love, rather than the controlling behavior it soon revealed itself to be.

Shevanka turns to the restroom mirror, pouts her lips, and adjusts the neckline of her tight sequin dress to expose a bit more of her bursting cleavage. You hadn’t dared wear a dress and opted instead for black jeans and, after some hesitation, a free-flowing blouse that hovers just below your belly button, subtly revealing a hint of skin. You nervously rummage through your small bag for your lipstick but can’t find it.

Glancing at your reflection, you notice the sweat stains under your arms. You sigh in dismay. Shevanka catches your reflection in the mirror and remarks: “Well, at least here nobody really pays attention to how much you’re sweating. We’re all feeling this Caribbean heat!” You like her occasional boldness and indifference to what other people think. She shares these traits with her brother. Although with him, his escalating disregard for limits and lack of self-restraint unsettles me.

You exit the restroom together and head towards the open-air dance floor. As you stroll along the balcony of the renovated plantation house, the venue for tonight’s party, a tropical breeze funnels through, playfully tossing your hair and slightly lifting your blouse. I catch a glimpse of your familiar brown skin, the outline of your lower back shimmering with sweat in the dim lighting.

You both make your way to the dance floor and soon find yourselves in the midst of the crowd. Bodies bump and brush against each other as everyone moves to the Caribbean rhythms and lyrics of local carnival songs, well-known Salsa Antiyana hits, and occasionally, a Latin merengue, salsa or bachata track.

At first your movements are a bit stiff, uneasy. The closer I get to you, the more you start relaxing, gradually allowing yourself to absorb the music and vibrant energy around you. Your face softens, your muscles relax. Every so often, you burst into laughter as one of your dance partners twirls you around. You smile and say hello to familiar faces on the dance floor. The atmosphere is charged with an energizing, upbeat energy. There’s a sense of spontaneity, openness, enthusiasm and joy of living among the party-goers that you wouldn’t typically see during the day or at more formal gatherings. But in this setting, with the band playing everyone’s favorite songs, all the usual reservations and composure, typical of this small island community are set aside.

In these fleeting moments, you seem to forget everything—where you are, who you are—and your inner light radiates in its purest form. These moments are becoming increasingly rare, but I cherish each and every one of them.

I don’t notice Rolando until he is suddenly standing behind you, his nostrils flaring with anger. He grabs your arm and forcefully turns you to face him. His intense anger ensnares you like a lasso around runaway cattle. Involuntarily, I take a few steps back. Fear and embarrassment are evident in your eyes as your gaze flicks between his face and the onlookers. Shevanka murmurs a quick hello to her brother and swiftly retreats to the bar.

I hear your pleading voice, “Please, Rolando, calm down. Let go of my arm.” Then you whisper the few words that sometimes still reach him: “People are watching.” He releases your arm, and casts a wary glance around.

People are watching, their expressions a mix of curiosity and concern. A man steps forward and asks if everything is okay. You muster your most convincing smile and assure him, “Yes, I’m fine, everything is fine.” As you take a step toward Rolando to try and prove your point, he quickly throws his arm around your shoulder, pulling you close.

“Yeah, we’re good, right, mi dushi?” he says with a forced casualness. “I was just worried about where my sweety was. You know how it is man, women don’t always tell you where they’re at.” The man doesn’t seem fully convinced by Rolando’s words, or yours for that matter, but still, he backs off. It’s a scene I’ve witnessed far too often.

Rolando moves his arm from your shoulders to your lower back. He slides his hand under your blouse. Only my trained eye notices the way Rolando tightens his grip around your side, his fingers digging into your body as he steers you away from the party towards the exit. I maintain my distance.

The parking area is simply a large, cleared dirt field—dusty and unpaved. Despite this, there is a semblance of structure, with cars organized into makeshift rows. The bright lights of two lamp posts, each positioned at the far corners of the field and powered by roaring diesel generators, offer visibility and some measure of safety and security to the party-goers and their cars. Rolando has double-parked his car close to the entrance, clearly not intending to stay too long.

Once you reach the car, he grips your chin, forcing you to meet his eyes as he hisses his familiar threats. He pushes you into the vehicle. He calls out to his sister, urging her to hurry as she nervously scurries toward the car.

I scan the entrance and the parking lot. There are people around. They must be sensing that something is not quite right. If they choose to, someone could recognize that this might be more than just an innocent lovers’ quarrel. Someone could choose to acknowledge the situation. Someone could intervene—if they wanted to, if they dared.

I linger behind. I know what awaits us when we get home, and seeing how you nervously rub your hands, I can tell you do too. By now, you have completely forgotten about me. It might be a while before you think of me again. Sometimes, I fear you might forget me completely.

Of course, even if you would forget me, I’d still be around, all be it quiet, dried out and stale, much like a discarded slice of bread. Like all sparks of joy I am inherently linked to my designated individual human. I’ve been with you every moment since the day you were born. When you allow me to, I elicit smiles, laughs, a lightness in your chest and a powerful, revitalizing energy.

Deep down, I know you want me to be around more. But my spark can merely guide you. It is up to you—your mind, your heart and your body—to decide to walk away from Rolando. And maybe even convince Shevanka to leave with you.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Samantha Gades on Unsplash}

Hélène rukte de stengel uit de bloempot en schudde ongeduldig de laatste restjes potgrond er vanaf. Ze keek naar de bloem. Een margriet. Veel andere keuze was er niet in haar met donkergrijze keien bestrate stadstuintje. Ze vertrapte de potgrond. Op haar zwarte laars was wat bruinrode viezigheid blijven plakken. Ze wreef er met de zool van haar andere schoen overheen om het te verwijderen.

Met de bloem in haar hand geklemd, liep ze haar weerspiegeling in de glazen keukendeur tegemoet. Haar donkere haar vormde een grillig kader rond een blank, haast lijkwit gezicht. Haar ogen leken in de weerkaatste schemering niets meer dan een donkere waas. Haar zwarte vestje hing losjes om haar schouders. Aan haar zwarte bloesje was niets te zien, maar bij elke beweging voelde ze de vochtige stof tegen haar huid plakken op de plekken waar ze haar handen eerder had afgeveegd.

‘Bekijk elke dag met aandacht iets moois uit de natuur’ stond er in het boekje over mindfulness dat ze op aanraden van Vincent had besteld. Hij had aangedrongen: ‘Hélène, een aanvulling op onze sessies, hm?’ Ze had het boek ge-Googled. Een bestseller was het, voor het eerst van een Nederlandse auteur en, zo stond veelbelovend op de achterflap geschreven, daarmee een boek dat zeker ‘aansluiting zou vinden bij de nuchtere, praktische lezer die zich niet aangesproken voelt door Amerikaans McHappiness’.

Praktisch was het boek zeker: ‘Draag vrolijk gekleurde kleren ook al voel je je niet vrolijk’, ‘Strijk je beddengoed’, ‘Glimlach door je boosheid of verdriet heen’. En dus ook, ‘Bekijk elke dag aandachtig iets moois uit de natuur’. In het boek stond alleen niet wat je moest doen als je inmiddels wel kon kotsen van ‘al dat moois uit de natuur’, en gekleurde kleren het effect van een rode lap voor een stier hadden.

Ze hield de bloem iets van zich af. Het stuifmeel was zo geel als de waarschuwingsstickers van corroderende schoonmaakproducten in haar keukenkast. Dit was vast niet de opmerkzaamheid die bepleit werd in het boekje.

De witte bloemblaadjes waren nog gaaf. Ze leken op de tere vleugels van de witte vlinders die ze als kind uit de wayaca struiken in haar oma’s achtertuin ving. Tijdens lange zomervakanties bij haar oma op Curaçao was ze altijd in de achtertuin te vinden. Verscholen achter de rijk bebladerde bomen en struiken kon ze zich uren vermaken. Ze bestudeerde aandachtig de gele, oranje en grijze vogels die van tak naar tak hopten en luisterde naar hun gezang. Op de grond jaagde ze felblauwe en bruine hagedissen op die haastig een schuilplaats zochten tussen de hete stenen. De wayaca’s gingen tijdens haar vakantie volop in bloei met witte bloemen die veel weg hadden van te klein uitgevallen anjers. Deze struik trok zwermen witte vlinders aan die in stroken als een sluier om het struikgewas heen cirkelden en licht meedeinden op de vlagen van de wind.

Hélène ving de vlinders met haar tot een kommetje gebogen handen. Klein als ze was moest ze hoog springen en snel zijn. Als ze er één had gevangen bekeek ze vervolgens het wezentje dat zich met zijn pootjes aan haar handpalm had vastgekleefd, verdwaasd van de klap waarmee het ruw uit de lucht was gegrepen. Soms klapten ze nog vergeefs met hun beschadigde vleugels. Hélène richtte al snel haar blik naar de nog rondvliegende vlinders, op zoek naar haar volgende prooi. Het beestje in haar handpalm blies ze hard weg of ze wapperde met haar hand totdat het beestje losliet en weerloos op de grond viel waar de zandbruine hagedissen dankbaar van de makkelijke maaltijd genoten.

Zoals ze als klein meisje de ene na de andere vlinder najoeg, was ze in haar leven de volgende stap, het volgende succes blijven najagen zonder echt aandacht te schenken aan wat ze ving, zonder om te kijken naar wat ze achterliet. Opgejaagd door adrenaline, blik naar voren gericht, hoger, beter en meer, klaar voor de volgende uitdaging, het nieuwe, het onbekende.

Ze lachte, praatte, deed mee met haar gezelschap, was op de juiste momenten op de juiste plekken met de juiste mensen. Totdat ze steeds vaker na een werkdag, borrel of etentje, op weg naar huis opmerkte dat ze met de maximaal toegestane snelheid, een steeds donkerder en benauwend drukkende tunnel inreed.

De lichte druk die ze ’s ochtends achter haar ogen voelde, groeide uit tot de druk van een enorme, naar uitwerpselen en urine stinkende olifant. Het beest verpletterde haar lichaam, zijn lichaamsgeur wasemde door de kamer en sneed haar de adem af, waardoor ze pas na uren worstelen en drijfnat van het zweet, een nieuwe dag kon beginnen.

Ze belandde bij Vincent. In zijn spreekkamer hing achter de design fauteuil van zijn patiënten een minimalistische zandkleurige wandklok. Hier tegenover hing een abstract kunstwerk, in zachtgroene, blauwe en beige tinten. In deze ruimte van gestileerde rust, was haar al eerder in zijn boekenkast een kleine ingelijste foto, misschien was het een postkaart, opgevallen. Het was een foto van de imposante Arc de Triomphe die met het gekozen perspectief en de belichting het centrum van het universum leek. Stralend licht, auto’s die eromheen zoefden, strepen rood en wit licht, de foto leek een schreeuw in de stille ruimte.

Vincent had een tic, eigenlijk twee. Hij begon bijna elke zin door haar naam te noemen, als om zichzelf eraan te herinneren welke van al zijn patiënten tegenover hem zat. Hij was misschien het middelpunt voor meer mensen die, zoals zij nu, om hem heen raasden, in eindeloze rondjes. Weer een rondje, weer een sessie. Wanneer was er genoeg therapie? Wanneer was je klaar? Het waren vragen die haar steeds meer bezighielden. De vragen maakten haar steeds rustelozer, net zoals ze zijn tweede tic. Hij eindigde elke paar zinnen met een vragende ‘hm’.

Ze wees de foto aan. Vincent leek verbaasd dat ze het had opgemerkt.

‘Kort voor ons afstuderen ben ik met vriendinnen naar Frankrijk gereden. We moesten ook rond de Arc. Toen was het verkeer nog toegestaan.’

Vincent knikte, streek lichtjes over zijn bovenbeen als om een onzichtbaar stofje te verwijderen en wachtte haar verdere toelichting af.

‘Ik zat achter het stuur. Het was een klein blauw autootje, waar we ons met z’n vijven in hadden gepropt. Er was zoveel verkeer. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Ik had aangeboden om te rijden. Ik zou de verkeerschaos wel trotseren. Ik bekeek de spiegels met haviksogen en hield het verkeer scherp in de gaten. Ik voegde in waar nodig. Veranderde van baan. Gaf voorrang waar het verplicht was. Ik reed ook door waar dit eigenlijk niet mocht, maar met extra gas en behendigheid wel lukte. Ik lachte de vloekende en druk gebarende mannen via mijn achteruitkijkspiegel uit. Ik passeerde verbeten kijkende vrouwen, ontweek de misprijzende blikken en pinnig opgestoken middelvingers…. Dit was het leven dat ik na mijn afstuderen voor ogen had. Waar ik me in heb gestort. Nu kijk ik naar deze foto en zie ik mezelf niet meer op die rijbaan.’

‘Hélène, wat bedoel je dat je jezelf niet meer ziet op de rijbaan? Hm?’

‘Ik ben ergens anders. Op een rijbaan die niet zichtbaar is. Mijn collega’s, kennissen, vrienden, die rijden hier nog wel. Toen ik er ook op reed, haalden we onze schouders op bij anderen die afhaakten. Het waren niet wij. Anderen namen ergens een afslag, verdwenen uit het zicht. Als we het al een keer over hen hadden, bleek na navraag dat deze mensen ‘even gas terug’ hadden genomen of ‘tijd namen om het contact met zichzelf’ te hervinden. Die mensen vertrokken naar een verder onbekend en oninteressant wegennet. Wij niet, als er al een ongeluk met ons gebeurde, gingen we na een reparatie gewoon weer door.’

Ze keek Vincent aan. Een wat bleek gezicht, gladde huid, lichtgrijze wallen en beginnende kraaienpoten. Een aangezicht dat jarenlang was getraind voor het uitstralen van begrip, keek terug. Zijn wenkbrauw schoot even omhoog, als uitnodiging aan haar om verder te praten.

‘Soms kwamen er bekenden in het verkeer om het leven. Dit leidde bij de rest van ons tot stilstaand verkeer, files, een snelle APK van de auto, het leven, relaties en vriendschappen, waarna we vervolgens weer gas gaven en verder gingen.’ Ze schudde als verslagen met haar hoofd.

‘Hélène, wat voel je nu waardoor je met je hoofd schudt? Hm?’

‘Ik ben het lachertje. De sukkel. Ik had het niet door. Ik dacht dat ik ruim vóór de troepen uit snelde. Vanzelfsprekend werd het dus steeds stiller om mij heen. Ik had niet door dat ik zelf ergens een andere afslag had genomen. Ik verschoof steeds verder weg van de rest naar een verlaten en amper verlichte buitenbaan. Inmiddels lijk ik op een compleet ander wegennetwerk te zijn beland.’

‘Wat maakt dat je een oordeel hebt over een ander wegennetwerk? Kunnen het niet andere keuzes zijn, verschillende levensfasen, hm? Een andere manier om te leven? Hm?’

‘Ik wil niet op dit wegennetwerk zijn. Ik wil hier weg. Hoezo is er geen plek meer voor mij als levensfasen niet identiek met de groep verlopen? Waarom moet ik schuiven naar een onzichtbaar, secundair, zelfs provinciaal wegennet?’

Haar vragen bleven in de kamer hangen. Vincent kuchte.

‘Hélène, als je nou vooruit kijkt, naar de toekomst. Wat vind je dan belangrijk voor jezelf, hm?’

Ze wees naar de foto. ‘Dat. Daar weer onderdeel van zijn. Niet meer naar jou komen en praten over uitzichtloze emoties. Meedoen, zoals de rest.’

Hij had haar aangekeken en kort geknikt voordat hij naar de wandklok keek. De sessie was voorbij. Ze was vetrokken, zonder antwoorden en met een steeds luidere stem in haar hoofd die haar toeriep dat ze haar tijd verdeed. Haar gevoel van twijfel was de laatste weken omgeslagen naar boosheid. Het kronkelde langzaam als een slang langs haar enkels omhoog, siste met een hete adem en liet een slijmerige, brandende laag op haar huid achter die maar niet weg ging.

Vincent had haar vandaag weer de vraag gesteld: Hélène, Wat vind je nou belangrijk voor jezelf, hm?’ Ze hoorde het venijnige gesis van de slang, voelde de hitte van zijn slijmerige huid terwijl het beest via haar benen, langs haar middel omhoog kroop naar haar borst.

Ze zocht naar de foto. Hoe vaak moest ze het aan Vincent uitleggen? De Arc de Triomphe stond niet op zijn vaste plek. Ze zag de fotolijst nergens. Vincent moest het hebben opgeborgen. De slang drong sissend haar oor binnen.

Ze had haar kiezen hard op elkaar gedrukt om haar stem te beheersen: ‘Ik weet niet wat ik belangrijk vind. Ik denk ook niet dat het echt belangrijk is dat ik me dat afvraag. Wat nou als al deze vragen er allemaal niet toe doen?’

Hij verschoof in zijn stoel, een teken dat hij wat zou zeggen. Hélène kapte hem af vóór hij wat zei.

‘Ik ging in mijn zomervakanties met mijn oma vaak naar de rotsachtige noordkust van het eiland. Ik vond het altijd spannende uitjes. Het terrein was daar zo ruig, de wind rukte aan kleren. Ik ging met mijn oma uitkijken over de zee. De mooiste en grootste golven rolden daar over elkaar heen. Uiteindelijk spatten ze allemaal tegen de rotsen uit elkaar. Het was water dat even in een indrukwekkende vorm te zien was, imposant, indrukwekkend, bijzonder, misschien zelfs belangrijk. Enkele seconden daarna brak ook deze golf en ging het net zo gewoon weer op in de rest van de anonieme zee. Weg, verdwenen, onherkenbaar.’ Ze dacht terug aan de warme wind die in haar gezicht waaide en haar lippen zout deden smaken. Ze zag even het door de tropische zon geharde gezicht van haar oma, die haar stevig bij de hand vasthield en haar lachend aankeek terwijl haar haren alle kanten uit waaiden.

‘Hélène, als je het zo ziet, als er niets belangrijk is, waarom zit je dan hier? Waarom kom je naar onze afspraken, hm?’

‘Ik wil een golf zijn, Vincent, tussen al die andere golven. Omhoogstuwend, vooruit denderend, als vanzelfsprekend onderweg met de rest. Op het juiste pad. Geen twijfel, onwetend en zonder enig benul dat ik te pletter ga slaan.’

Ze had hem recht in de ogen aangekeken. Ze hoopte op een doorbraak. Een energetische wijsheid die vanuit zijn ogen en via zijn woorden aan haar overgedragen zou worden. Ze hoopte op een openbaring, zodat ze kon invoegen op de rijbaan met haar oude bekenden, vrienden, collega’s. Ze hoopte niet meer zijn ‘hm’ aan te hoeven horen.  

Hij verschoof in zijn stoel. Ze zag hoe zijn lippen zich vormden tot de karakteristieke ‘hm’. Haar vingers klemden zich vast aan de hals van de matzwarte metalen waterfles die ze naast zich op de grond had staan. Nooit meer ‘hm’. Nog voordat hij een toon uit kon brengen, knalde de metalen fles vol tegen Vincent’s nietsvermoedende rechterslaap aan. Zijn lichaam zakte in elkaar en gleed van de lage designstoel stoel af.

Ze was op hem afgesprongen en beukte met de fles op hem in. Ze knuppelde de zijkant van zijn gezicht af alsof het de kop van een zeehond was. Ze sloeg de fles tegen zijn achterhoofd, tegen zijn oor, tegen zijn kruin en met de rand steeds harder tegen zijn slaap en wang. Een stuk afgebroken tand vloog uit zijn mond. Ze schopte met de punt van haar laars in zijn gezicht, in zijn maag, in zijn kruis. Ze spuugde op hem. ‘Vincent, wat doet dit met je, hm?’ Een klap tegen zijn slaap. ‘Wat voel je nu, hm? Waar in je lichaam voel je dit, hm?’ Een schop. ‘Hier, hm? Of toch meer hier, hm?’ Weer een schop. Ze stopte soms even om adem te halen en haar bloederige handen aan haar kleren af te vegen voordat ze de glibberige fles weer vastpakte en doorging.

Totdat het knarsende, schelle gepiep van een voorbijsnellende tram haar deed opschrikken. Ze keek naar beneden. Het hoogpolige zandkleurige vloerkleed was getransformeerd tot een abstract moderne doek in de primaire kleur rood. Ze keek omhoog, naar de wandklok. De sessie was voorbij. In de stille kamer hield ook de slang zich gedeisd.  

Ze had de lichten uitgedaan, de deur achter zich dicht getrokken. Iemand zou hem vinden. Uit zijn agenda zou blijken dat zij de laatste patiënt was geweest. Ze zou gebeld worden. Misschien dat er bij geen gehoor, iemand bij haar thuis zou aanbellen. Het deed er niet meer toe. Ze was naar huis gereden.

Ze stapte haar keuken binnen. De muffe geur van te lang opgesloten lucht omsloot haar. Ze schudde de margriet een laatste keer en stopte het in de paarse vaas. Het was een kunstige vaas, design. Zo één uit de woonbladen. Het had een lange dunne hals waar precies één bloemsteel in paste. Ze had de vaas in een luxe warenhuis gekocht na een sessie waarin Vincent had gezegd dat ze kleurige dingen, ‘vrolijke accessoires’, in huis kon halen. ‘Hélène, om jouw omgeving wat op te fleuren, hm?’ Ze vertrouwde toen nog op zijn adviezen. De donkerpaarse vaas was misschien niet het meest fleurige accessoire, maar het had tenminste kleur.

Ze hees haar tas over haar schouder en keek een laatste keer de keuken in. Het kastje onder de wasbak stond nog op een kier. Het moest maar zo blijven. Het licht van de lantaarnpalen drong binnen waardoor een langgerekte schaduw zich achter de vaas aftekende op het verder lege keukenblad.

Hélène draaide zich om en liep naar de deur. Bij het zijtafeltje in de hal stopte ze. Op het smalle tafelblad stond naast haar sleutelbos alleen de open pot pillen. De kindveilige dop lag er naast. Ze had zich al na een paar dagen geërgerd aan deze beveiliging voor kinderen die er in dit huis toch niet zouden komen. Ze had Vincent moeten beloven de pillen te blijven slikken. Ze had elke avond zijn stem gehoord. ‘Kom Hélène, één pil, om jezelf wat op te fleuren, hm?’ Vandaag niet meer. Ze griste haar autosleutels van het tafelblad en opende de deur.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Florian Wehde on Unsplash}

Ik kijk op van het stuk papier in mijn handen en staar voor me uit over een donkerblauwe, ogenschijnlijk bewegingloze Caribische zee. De wind is gaan liggen. Het water lijkt gestagneerd, verworden tot een bijna gladde eindeloze donkere massa in afwachting van een bries om de golven weer tot leven te brengen. De verraderlijke onderstromen die continu het zand van de stranden wegschrapen en het land langzaam doen verdwijnen, blijven voor het blote oog verborgen.

Hoe weet ik of ik voor jou evenveel heb betekend als jij voor mij? Ik wil jouw hand vastpakken en dit keer niet loslaten totdat jij al mijn vragen hebt beantwoord. In gedachten zie ik je nog naast mij aan tafel zitten. Ik hoor jouw stem als ik in de keuken een kop koffie zet, ik ruik jouw geur in de handdoeken die ik na het zwemmen om mijn lichaam sla. Als ik in bed lig voel ik nog de warmte van jouw lichaam tegen de mijne.

Zo alleen in dit huis durf ik de balans van onze tijd samen niet op te maken, wil ik de antwoorden op mijn vragen niet weten. Ik strijk met mijn vingers over het grijszwart bedrukt krantenknipsel en lees nog een keer het bericht. De kwaliteit van het papier is slecht, zelfs bij deze lichte aanraking laat de inkt zwarte vegen achter op mijn vingers.

We hadden elkaar tot aan die lustrumviering van de Caribische studentenvereniging op het vasteland nooit ontmoet. Jij was zes jaar ouder dan ik waardoor we niet samen naar de middelbare school waren gegaan en we elkaar, hoewel van hetzelfde eiland, niet kenden.

De bevlogenheid waarmee je sprak over het terugkeren naar ons geboorte-eiland om daar een verschil te maken, maakte indruk op mij. Niet zozeer vanwege jouw argumenten. Die waren mij bekend en aan mij niet besteed. Zeker niet op dat moment in mijn leven waarbij de wereld nog zo onontdekt groots en het eiland dat ik kort geleden resoluut de rug had toegekeerd, zo minuscuul klein en verstikkend bekend leek.

Het was de manier waarop jouw ogen vuur spuwden in een verder kille vergaderzaal, waar de regen in striemen langs de buitenkant van de hoge ramen afgleed en de voorbijsnellende voetgangers voorovergebogen de strijd met de ijzige wind aangingen, die verrieden dat jouw navelstreng duizenden kilometers verderop onder een verschroeiend hete zon lag begraven.

Jij sprak beheerst, met de typische rationele en onderkoelde toon van iemand die al een paar jaar op het vasteland vertoefde. Ik luisterde niet, ik staarde naar jouw lippen en veerde steeds even op als je deze samendrukte om ze vervolgens met het puntje van jouw tong te bevochtigen.

Soms hapte je naar adem en stelde ik me voor meegezogen te worden via jouw terracotta gestifte lippen, langs jouw lichtbruine hals tot aan het kuiltje tussen jouw sleutelbenen waar, toch een beetje cliché, een gouden hanger in de vorm van het eiland aan een dun kettinkje bungelde.

Hoe ik die avond met je in gesprek raakte weet ik niet meer, misschien bracht ik je een drankje. Ik herinner me die alleroverheersende noodzaak om jou te spreken die alle andere gedachten, geluiden of gesprekken wegdrong.

Die eerste avond struinden we na de lustrumviering nog uren door de stad. We aten in een met TL-buizen verlichte eettent het vette eten dat ons aan het uitgaansleven op ons geboorte-eiland deed denken. We praatten, lachten en struikelden over de oneven bestrating in de slecht verlichte steegjes van de oude binnenstad, om uiteindelijk in mijn studentkamer verbaasd over de vanzelfsprekendheid van ons samenzijn en uitgeput door het bevredigen van een eerder onbekende maar alles verterende lust, naakt en voldaan tegen elkaar aan in slaap te vallen.

Dat jij een vriend had, vond ik toen niet erg. We dachten misschien allebei dat dit een fase was waar we snel op uitgekeken zouden raken. Dat hij jouw hele leven aan jouw zijde zou blijven, had ik toen met mijn jeugdige kortzichtigheid niet kunnen voorzien.

We bleven elkaar zien. Met jouw toenemende werkverplichtingen, werd het moeilijker om tijd voor elkaar te vinden. Ik paste me aan, wrong me in bochten om met jou te kunnen zijn. Ik was als de hongerige jonge acteur die altijd beschikbaar was om rolvast op te treden in de leugens en smoesjes waarmee je vragen van jouw geliefde, vrienden en collega’s afwimpelde.

Ik voelde me gerustgesteld en stil als we samen waren. Meestal waren we niet samen, het was voor mij nooit genoeg. Ik kon jouw geur nooit genoeg opsnuiven, ik hoorde jouw stem en jouw ingetogen lach nooit genoeg. Ik had nooit genoeg van jouw lichaam gezien, aangeraakt, gestreeld, gekust of gelikt. Steeds drong de buitenwereld zich schreeuwerig op, als een uit louter beleefdheid uitgenodigde en prompt vroegtijds gearriveerde gast.

Er was altijd dat andere leven waar jij voor koos, waar een ander jouw tijd kon afdwingen.

‘Ik wil je weer zien.’

‘Ik jou ook lief. Alleen, het is nu erg druk.’

‘Het is altijd druk. Dat is het juist. Er gaat altijd iets anders vóór. Als jouw werk af is, als de boodschappen zijn gedaan, als je gesport hebt, als jouw vriend met een volle maag voldaan voor de tv hangt, dan pas kijk je om je heen waar ik ben. Op de begroting van jouw leven, ben ik de sluitpost. Als er nog tijd is en energie, als het logistiek gezien nog geloofwaardig te regelen is, dan pas maak je tijd voor mij, voor ons.’

Veel bracht jij nooit als weerwoord in. Je schudde verontwaardigd jouw hoofd en zuchtte demonstratief. Een enkele keer liep je boos weg waarna ik een paar dagen niets van je hoorde voordat we weer, na een slap excuus of een puberaal romantische telefonische liefdesverklaring, de draad weer oppakten.

Zo verstreken de dagen, de dagen werden weken, de weken werden maanden. De maanden stapelden zich ongemerkt op tot jaren. Jij vertrok, met jouw inmiddels verloofde, terug naar ons geboorte-eiland. Ik bleef achter op het vasteland. Achtergelaten en opgeborgen als de winterkleding die je na jouw verhuizing in een koffer had gestopt om alleen bij de jaarlijkse vakantie weer te luchten en gedurende een paar weken jouw aandacht te geven.

Ik wilde afscheid nemen van onze relatie. Ik wilde je loslaten. Ik wilde niet in dit gevoel voor jou gevangen zijn. Sommige nachten, vlak voordat de ochtend aanbrak en ik rusteloos, haast radeloos in bed ronddraaide, nam ik me voor om een punt achter de relatie te zetten. Om mezelf te dwingen om aan iemand anders te denken dan aan jou. Het lukte me niet.

Ik was afhankelijk van jou. Wanneer jij tijd had en aan mij dacht, en ook niet onbelangrijk, wanneer jij de mogelijkheid had om mij een bericht te sturen. Vaak was het niet meer dan één lang bericht, of een paar korte, snel na elkaar ingetypt. Dan had je even een moment om, zoals ik het op mijn slechte dagen interpreteerde, jouw gedachten en gevoelens uit te kotsen en op verzenden te drukken. Op mijn goede dagen vond ik jouw berichten een uiting van spontaniteit. Alsof je, verscholen achter jouw hand, lieflijk een woordje in mijn oor fluisterde. Een liefkozing, uitsluitend bedoeld voor mij.

In beide gevallen was het resultaat van jouw bericht hetzelfde. Ik moest afwachten. Afwachten wanneer je weer wat van je zou laten horen, afwachten of je zou reageren op hetgeen ik je had gestuurd, of dat je, na een paar uur, weer een compleet ander onderwerp zou aanboren.

Als ik je aan de telefoon had, kon ik soms de vermoeidheid in jouw stem horen. Dan wilde ik naast je zitten in de auto. Met mijn hand over jouw bovenbeen wrijven. Met mijn vingers langs jouw wang strijken en een voorzichtige kus op jouw mondhoek drukken.

Je belde me ’s avonds laat, na vergaderingen van jouw werk of van de prestigieuze vrijwilligersclubs waarin je actief was. Op vaste dagen in de week en in het weekend belde je mij als je jouw kinderen bij een sportles of wedstrijd had afgezet. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik zo blij zou zijn met de ballet- en turnlessen van jouw dochters. In de auto, afgezonderd op een afgelegen parkeerplaats, had je de tijd voor mij. Dat ik daardoor, zeker toen er nog een oceaan tussen ons in deinde, op de raarste momenten tijd voor je maakte nam ik op de koop toe. Steeds weer liet ik mij door jouw aandacht en stemgeluid in verliefdheid sussen, zoals een moeder met een liefkozende melodie een koortsig kind in slaap neuriet.

De eenzame realiteit diende zich natuurlijk altijd weer aan. Ik haatte mezelf omdat ik wist hoe afhankelijk ik van jou was. Hoe één bericht van jou, een kruimel aandacht, één telefoontje, mij terugwierp in een eindeloze vrije val waarin ruimte en tijd ongrijpbaar waren en ik wild om me heen greep, wetende dat deze vrije val niet anders kon dan een keer tot een verpletterend einde te komen.

Ik keek met jaloezie naar kibbelende stelletjes. Als jij een keer kortaf tegen mij was, kon ik niet op jou vitten. Ik kon je niet later op de dag spreken om een misverstand recht te trekken, of om een klein ongenoegen te uiten. Bang als ik was dat de weinige tijd die we samen hadden, besteed zou worden aan frustraties en ongemakkelijkheden over onze relatie. Juist omdat we geen ruzie konden maken over kleine dingen, bleven de grote dingen over. Juist omdat er nooit genoeg tijd was, bleven de grote dingen ongezegd.

Als jij met jouw inmiddels echtgenoot en kleine kinderen op vakantie kwam naar het vasteland, zagen we elkaar een enkele keer. Tijdens elk bezoek was je als een waardevol kunstobject dat door het geboorte-eiland tijdelijk uitgeleend werd aan de meest prestigieuze musea van het vasteland. Ik mocht jou bekijken en zelfs aanraken, maar wel vanuit de wetenschap dat ik je terstond weer moest inleveren zodra jouw man als een gelauwerde curator besloot dat zijn topstuk lang genoeg aan een in zijn ogen, minder belangwekkende connaisseur, was uitgeleend.

Meer dan eens werd onze tijd samen tijdens jouw vakanties ruw verstoord door de plannen van jouw echtgenoot. Ik kon je niet dwingen om mij boven hem te verkiezen.

‘We hadden toch afgesproken om zaterdagmiddag bij elkaar te zijn?’

‘Ja lief, ik weet, maar ik moet met mijn man naar zijn vrienden.’

‘Waarom moet dat? Je kan toch zeggen dat wij een afspraak hebben? Jij kan toch ook jouw vrienden bezoeken?’

‘Lief je hebt gelijk, maar ja…wat kan ik er tegenin brengen… Jij en ik hebben elkaar al twee keer gezien deze vakantie. Terwijl ik nog niet één keer met hem naar deze vrienden ben gegaan. We moeten onze tijd hier nou eenmaal verdelen. In zijn ogen heb jij relatief veel tijd gehad…’

Mijn maag trok samen. Ik had mijn vuist tegen de muur gedrukt, het kostte me alles om mijn stem niet te verheffen.

‘Dat vind hij. Maar wat vind jij dan? Vind je zijn vrienden zien ook belangrijker dan bij mij zijn? Dit is de laatste keer voordat je terug gaat en we elkaar maandenlang niet zien. Ik…. We kunnen niet eens afscheid nemen omdat jij zo nodig met vrienden moet afspreken die je verder nooit ziet of spreekt. Ik! Ik wil je nog zien! Ik wil tegen je aanliggen en je vasthouden.’

Ik stond in de gang op werk. Collega’s liepen langs die ik met een verkrampte grimas begroette. Er was geen ruimte om dit gesprek te voeren. Ik wilde je aankijken zodat je mijn teleurstelling kon zien. Ik wilde je vastgrijpen zodat je mijn verlangen naar jou kon voelen. Ik wilde meer zijn dan een stem die je kon afwijzen door in te spreken in een rechthoekig stuk metaal dat langzaamaan warm werd aan jouw oor.

‘Lief, ik moet gaan, ik bel je later en dan kijken we of we nog ergens koffie kunnen drinken. Ik mis je ook en ik baal hier van, maar ja, ik.. het is even iet anders.’

Ik had nog iets van een afscheidsgroet gemompeld. Die vakantie zagen we elkaar niet meer.

Het duurde nog een paar jaar voordat ook ik besloot terug te keren naar ons geboorte-eiland. De vrijheid en ontdekkingen die het vasteland mij boden verloren niet zozeer hun glans en aantrekkelijkheid, als wel het vermogen om mij te doen aarden en tot rust te laten komen. De zoektocht op het vasteland bleek uiteindelijk een reis met als eindstation het thuis waar ik jaren eerder zo kordaat afscheid van had genomen.

Ik wilde het niet aan mezelf toegeven, maar ik wilde ook dichter bij jou zijn. Ik had gedacht dat de aantrekkingskracht zou afnemen. Maar het was als een korstje op een diepe wond. Het groeide wel dicht, maar de gevoeligheid verdween niet. Een bericht van jou, een aanraking, een lief gefluisterd ‘ik mis je’, en de korst werd er weer hardhandig afgerukt.

Steeds weer verloor ik mezelf in jouw ogen. Elke keer weer verbaasde ik mij over de fluwelen zachtheid van jouw huid. Ik bedacht eindeloze variaties om de rondingen van jouw lichaam te volgen: licht strelend met mijn vingers, geruststellend wrijvend met mijn hand, teder likkend met mijn tong tot aan hongerig bijtend met mijn tanden.

Eenmaal op het eiland kocht ik, net zoals vele anderen, een weekendhuis dat ik, na een grondige verbouwing, soms aan toeristen verhuurde. Ik hield mezelf voor dat ik een met rolluiken af te sluiten garage had laten bouwen zodat de huurauto’s van de toeristen ‘s nachts beter beschermd waren tegen de vele auto-inbraken. Het was slechts een bijkomend voordeel dat met deze garage het voor voorbijrijders niet zichtbaar was of er, en zoja welke, auto’s in de garage stonden. Een beetje privacy op het kleine eiland waar velen elkaar bij auto en nummerplaat kenden en verblijfplaatsen zelden geheim bleven.

Het huis diende vooral als onze ontmoetingsplek. Ik richtte het naar jouw smaak in, met veel beige zandkleuren, zachte katoenen en linnen stoffen en vooral veel lichtinval. Vanaf het verbreedde balkon konden we liggend op de comfortabele banken naar de zee, de over elkaar tuimelende vogels en de ondergaande zon staren.

We kwamen elkaar wel eens tegen, tijdens borrels en sociale evenementen. Iedereen wist dat we bevriend waren, waardoor het ook nooit misplaatst was dat we elkaar even omhelsden en apart spraken. Toch had jij, veel meer dan ik, een scherp oog voor decorum. Het was bijzonder hoe je tijdens onze openbare ontmoetingen jouw emotionele afstand hield. Op dit soort momenten dacht ik soms dat onze relatie zich in mijn hoofd afspeelde. Dat het onmogelijk was dat deze zelfde koele, zakelijke vrouw die op gepaste afstand van me stond, die zo correct en beleefd was, dezelfde vrouw was die mijn benen hardhandig uit elkaar duwde om haar tong zo diep mogelijk in mij te steken waardoor ik niet anders kon dan luid kreunend klaarkomen.

Ik wilde je een bijzonder cadeau geven, iets van ons samen, iets tastbaars, om uiting te geven aan onze liefde. Ik koos een paar gouden langwerpige oorbellen die sierlijk langs jouw hals vielen en waarvan de oorknop uit een fonkelende groene smaragd bestond.

‘Lief, dat kan toch niet? Dit is een te duur cadeau om van een vriendin te ontvangen. Dat valt toch op! Hoe leg ik dat uit aan mijn man, aan familie en vrienden?’

Naar mijn weten heb je de oorbellen nooit gedragen.
Ik ben altijd blijven hopen dat je bij hem weg zou gaan. Het was een regelmatig terugkerend gesprek dat wij over de jaren heen voerden. Soms was het een wat langer gesprek, gevoelig, kwetsbaar en gleden er tranen langs onze wangen. Soms was het gesprek korter, pinniger, met kortaf uitgespuugde zinnen. Altijd met hetzelfde eindresultaat.

‘Ik wil bij je zijn. Ik wil altijd bij je zijn.’

Een zucht: ‘Lief, dat gaat niet.’

‘Het gaat wèl. Jij wilt niet, jij kiest er niet voor. Jij kiest niet voor mij.’

‘Ik kies wel voor je, lief. Ik ben toch hier? Ik ben degene die zich in bochten wringt om bij jou te zijn. Ik doe de moeite. Ik loop het risico. Niet jij. Als ik niet bij je ben, denk ik aan je. Ik vraag me af wat je aan het doen bent. Ik mijn hoofd voer ik gesprekken met jou. Als mijn gedachten afdwalen, belanden ze altijd bij jou.’

‘Ik heb niets aan jouw stille gedachten. Ik wil dat je aan het einde van de dag bij mij thuis bent. Dat we naast elkaar in bed vallen. Ik wil samen boodschappen doen en op vrijdagavond in de meest populaire restaurants samen dineren. Ik wil dat collega’s, kennissen, vrienden en familie ons samen zien. Ik wil in het openbaar jouw rug kunnen strelen, mijn arm om jouw middel kunnen slaan en je op jouw mond kunnen kussen.’

Op dit punt in ons gesprek draaide je je om in bed waardoor ik tegen jouw naakte rug aankeek of liep je naar het raam om in geveinsde concentratie naar de zee te staren.

Meestal liet ik het hierbij. Ik wilde dit gesprek niet op de spits drijven, bang als ik altijd was dat je voorgoed zou vertrekken.

Totdat ik op sociale media de foto’s zag van de viering van jouw vijftigste verjaardag die je zonder mij, maar met jouw familie en speciaal genodigde gasten vierde.

‘Je hebt me niet uitgenodigd, niet eens verteld over het feest! Bang als je bent dat ik erbij zal zijn. Jij bent bang voor wat mensen zullen zeggen. Wat mensen van je zullen vinden. Jouw ouders, familie, vrienden. Vooral de mensen met wie je werkt en de sociale, voor het oog godvrezende, kring waaraan je jouw maatschappelijk succes meet! Wat denk je dat jouw principes je waard zullen zijn als je aan de hemelpoort staat en ziet dat anderen ook zomaar mogen doorlopen? Anderen die er, net als jij, een buitenechtelijke relatie op na hebben gehouden? Waarschijnlijk meer dan één en voor iedereen zichtbaar! Wat voel je als hun aardse acties vergeten en vergeven zijn en ze tot in de eeuwigheid de herinnering aan hun ongebreidelde levensgenot kunnen koesteren? Misschien moet je vrezen aan de poorten van de hel te moeten aankloppen! Dat je gestraft wordt omdat je het godsgeschenk dat jouw geboden is, de liefde waar de geschriften vol over staan, hebt verloochend. Dat je bij de verschroeiende hitte staat, niet omdat je ontrouw was aan je echtgenoot, maar omdat je ontrouw was aan het leven in liefde dat je niet verwezenlijkt hebt!’

Na deze ruzie bekoelde onze relatie voor een langere tijd om uiteindelijk toch weer, na een voorzichtige ‘ik denk aan je’, ‘lief, ik mis je zo’, de draad weer als vanouds op te pakken.

‘Lief, je bent altijd in mijn gedachten. Ik draag je altijd bij me’ zei je vaak. Het was mijn houvast. In onze gedachten kon niemand meekijken. Zolang ik maar in jouw gedachten bestond, was wat er tussen ons was, echt. Daar hield ik me aan vast.

Ik hoopte dat er later meer tijd voor elkaar zou zijn. Als er geen werkverplichtingen meer waren, als jij allang niet meer de zorg voor man en kinderen had. Je zou uit de publieke schijnwerpers treden, niets zou jouw zorgvuldig opgebouwde reputatie meer schaden. Op mijn slechte dagen hoopte ik dat jouw man vroegtijdig zou overlijden.

Jij bleef bij hem waardoor onze ruzie over jouw keuzes zich eens in de zoveel tijd herhaalde. Totdat jij steeds vaker en steeds net wat feller dan ik gewend was, reageerde op mijn verwijten.

Achteraf waren jouw woede uitbarstingen te verklaren. Het was de frustratie van ergens beseffen dat jij, die altijd controle had gehad, die altijd jouw intellect als jouw meest waardevolle eigenschap koesterde, zich realiseerde dat dit juist hetgeen was dat bij jou als eerste, en veel te vroeg, in verval raakte.

Je struikelde een keer en kwam op een parkeerplaats bij een supermarkt ten val. Hoewel er geen oneffenheden op de geasfalteerde plek te zien waren, deed jij het af als een verstapping, een verkeerde inschatting van de ruimte. Het gebeurde daarna vaker. Steeds wimpelde je de gebeurtenissen af met een excuus: je had nieuwe brilglazen nodig, de vloer was nat, de zolen van jouw schoenen waren te glad.

Je bleek niet in staat om jouw angsten aan jezelf, laat staan aan een ander, toe te geven. De kleine dagelijkse signalen waren voor mij niet zichtbaar waardoor ik de hevigheid van de situatie pas ervoer op een moment dat uiteindelijk ook het laatste moment zou zijn dat we nog samen zouden zijn.

Je wist niet meer waar je jouw telefoon had neergelegd voordat we samen in bed waren beland. Je zocht verwoed in jouw tas en doorzocht als een bezetene de kamers van het weekendhuis. Je reageerde niet op de geruststellende woorden die ik jou, nog onwetend en lui tussen de lakens liggend, toeriep. Gealarmeerd door het geluid van vallende tubes en potjes in de badkamer was ik opgestaan.

Je stond naakt in de deuropening van de badkamer. Er was een waas over jouw ogen getrokken. Je wees met een halflege shampoo fles naar mij, als om mij op een afstand te houden. Een koude rilling trok over mijn lichaam toen ik me realiseerde dat je mij niet herkende. Jouw ademhaling was hijgerig, je trilde over jouw hele lichaam en schudde kwaad met jouw hoofd.

Ik staarde je bewegingloos aan, lamgeslagen door de kracht van de crisis die zich voor mijn ogen voltrok en die jou, de vrouw van wie ik het grootste deel van mijn leven had gehouden, overmeesterde, je tussen zijn kiezen vermorzelde en je weer als een vuil restje uitspuugde.

Plotseling knipperde je met jouw ogen. Het leek alsof zware onzichtbare coulissen vanaf het plafond op jouw schouders neerstorten en jou onder het gewicht verpletterden. Een kwetsbare, breekbare vrouw keek mij, met in tranen gevulde ogen, verward aan.

Ik bracht je voorzichtig terug naar bed. Je huilde geluidloos en de tranen vermengden zich met jouw zweet op het hoofdkussen. Ik durfde niet naast je te liggen en schoof een stoel zo dichtbij mogelijk aan. Ik hield jouw hand vast en streelde zachtjes langs de zijkant van jouw gezicht en over jouw onderarm totdat je, zonder nog een woord tegen me te zeggen, uitgeput in slaap viel.

Jouw man nam jouw wensen serieus en schermde je af van de sensatiegerichte ogen die in deze kleine gemeenschap meedogenloos mee gluurden, altijd speurend naar een nieuwtje om tijdens een kappersbezoek of etentje met anderen te delen. Je verdween vrij snel uit het openbare leven en was soms nog met jouw man te zien als hij je vroeg in de ochtend meenam naar jouw favoriete strand om langs de kustlijn te wandelen.
Net als een handjevol andere vrienden, liet jouw familie mij jou eens in de zoveel tijd bezoeken. Je zat vaak roerloos in een stoel. Tegen het einde lag je stil in bed. Ik streelde over jouw hoofd en gaf je voorzichtig een kus op jouw wang.

Als ik zeker wist dat er niemand in de buurt was, noemde ik je liefkozend mijn ‘blenchi’. Een koosnaam die ik je al kort na onze eerste ontmoeting had gegeven vanwege de groene glanzende ondertoon in jouw lichtbruine ogen en jouw onvermogen om, net als deze inheemse kolibrie, lang op één plaats te blijven.

Jouw verzorger veronderstelde dat we jeugdvrienden waren. Ze kneep eens zachtjes in mijn schouder en zei dat ik je verhalen van vroeger die we samen hadden beleefd moest vertellen. Dat was een onmogelijke taak. Onze verhalen waren zo onuitspreekbaar klein en intiem.

Er was bij jou allang geen teken meer van herkenning, geen liefdevolle glimlach of een intieme blik. Met het vertrek van jouw herinneringen verdwenen ook jouw geheimen. Daarmee verdween ik.

Ik streel lichtjes met mijn vinger over het krantenknipsel. Op het overlijdensbericht prijken alleen de namen van jouw man en kinderen. Voor het afscheid in kleine kring heeft jouw man mij niet uitgenodigd. Ook bij de laatste plechtigheid is mijn aanwezigheid niet gewenst. Vanmiddag wordt jouw as over de zee uitgestrooid. Daarmee verdwijnt ook wat nog was overgebleven van jouw, door mij zo aanbeden, prachtige lichaam.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by Zdeněk Macháček on Unsplash}

Sam staarde naar zijn lege glas op de bar.

‘Nóg een?’ 

‘Ja.’

‘Zware dag?’

‘Hmhm…. Ja.. dat kun je wel zeggen.’

Sam keek de barman aan. Die was jong, misschien een jaar of 25. Vrij kort van postuur, gespierde bovenarmen. Zijn walnootbruine gezicht werd omlijst door een smalle, kort geschoren baard.  Zijn zorgvuldig gedraaide dreadlocks had hij in een lage staart achter zijn nek vastgebonden.

Sam bracht het bijgevulde glas naar zijn lippen. Ook deze slok brandde via zijn slokdarm naar zijn maag. 

‘Ik had net een belangrijk gesprek.’

De barman keek naar het weer bijna lege glas. ‘Dat ging niet helemaal zoals gewenst?’

‘Nou…Ik dacht… Niets aan de hand… Een formaliteit. Daarna gewoon weer door, aan het werk.’   

‘Ah!’ De barman wreef driftig met een theedoek over de bar. ‘Zo’n gesprek waarin ze je vertellen wat je verkeerd hebt gedaan. En dat je weg moet. Toch?!’

De jonge stadsrasta wachtte niet op een antwoord. ‘Onzin is het, hoor. Die baas van je ziet alleen wat hij zelf wil zien, wat hij fout vindt.’ Hij schoof de theedoek half in zijn achterzak. ‘Ze vragen je nooit waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Ze zeggen alleen maar ‘Nee, fout!’.’

Sam liet de woorden tot zich doordringen. De barman had de conclusie getrokken dat Sam hier zat omdat hij ontslagen was, omdat hij weg moest. Tja. Zo kon je het ook bekijken. Sam tikte met zijn glas op de bar. Het gebaar was alle bevestiging die de barman nodig had.

 ‘Genoeg andere banen. Dat zeggen ze toch altijd? Ik zeg dat wel, hoor. Ik ben zo vaak afgewezen. Gewoon doorgaan. Nu sta ik hier.’  Hij spreidde zijn armen, rechtte zijn rug en wees over de lengte van de bar. ‘Ik moet gewoon achter een bar staan. Barman zijn.’  

De onverschrokken stellig uitgesproken woorden deden Sam licht ineenkrimpen.  Het was alsof hij een tik tegen zijn nier had gekregen. Geen harde klap van een doelgerichte tegenstander. Eerder een plagerige stoot op een kwetsbare plek. Een plek waar herinneringen aan de keren dat ook Sam zijn plek in de wereld had geproclameerd, zich mokkend schuilhielden. Sam schudde de gedachte van zich af en glimlachte de jongeman bemoedigend toe.

‘Waarom ik achter een bar moet staan?’ Behendig duwde de barman een losgeraakte dreadlock terug tussen de rest van de vastgebonden bos.  ‘Mensen praten met mij. Ik kan goed cocktails mixen. Ik ben ook een tijdje barista geweest. Dat was tof werk. Maar mijn manager vond dat ik er te lang over deed, teveel met klanten praatte. Aanpappen, noemde hij het. Dus toen kon ik vertrekken. Maakt niet uit. Nu ben ik hier. Dit is tijdelijk hè. Ik doe ervaring op. Dan begin ik mijn eigen zaak.’

Met de vingers van zijn linkerhand vormde hij in de lucht de letter C: ‘Cocktails, Coffees & Chats’. Breed grijnzend keek de jongeman hem aan.  Sam knikte de barman goedkeurend toe. ‘Goed idee, man. Laat maar weten, ik kom zeker langs!’

Tevreden met zijn reactie draaide de stadsrasta zich half om en liep op een jonge vrouw af die al een tijdje naar hem had staan seinen. Na twee stappen stond hij weer stil, leunde achterover en sprak Sam op samenzweerderige toon toe. ‘En natuurlijk  de vrouwen hè,  die zomaar naar mij toekomen, hoef ik niets voor te doen. Ook daarom ben ik barman.’ Hij lachte en snelde naar de vrouw toe.  

Sam keek de jonge man na. Een eigen zaak beginnen. Nog zo’n idee waar hij zelf ook al jaren mee rondliep. Een plek, uitkijkend over de zee, waar je bij harde wind de golfslag tegen de rotsen kunt horen beuken en het zeezout op je lippen proeft. Een plek waar je tot rust komt, genietend van het zicht over het water, zonder het brutale gekwetter van luidruchtige vakantiegangers of het armoedig gejengel van Spaanstalige dansmuziek.

Even liet hij zijn hoofd hangen. Ja, dat was een goed idee geweest. Hij had zich, zoals vaker, vol enthousiasme gestort op het uitwerken van het idee. Tot de uitvoering was het ook bij dit plan, nooit gekomen.

Soms was hem het gevoel bekropen dat zijn leven uit losse fragmenten bestond. Alsof er steeds een brok ijs losbrak. Een nieuwe ijsschots die fier, met de bravoure en overtuiging de reis alleen aan te kunnen, hoog boven de zeespiegel uit torende, door onzichtbare stromingen zijn koers volgde om uiteindelijk, net als alle voorgangers, roemloos weg te smelten en vormloos te verdwijnen in de anonieme zee.

Op zijn werk was het al niet anders. Er waren altijd nieuwe projecten, die de zelden afgeronde projecten in rap tempo opvolgden. Het had Sam naar verschillende landen gebracht, waar hij steeds twee of drie jaar bleef, voordat hij zijn weinige eigendommen weer behendig inpakte, een afscheid organiseerde voor de collega’s en vrienden die hij op zijn recentste tijdelijke bestemming had gemaakt, om vervolgens elders aan nieuw avontuur te beginnen. Hij legde makkelijk contact en ging na elke verhuizing nieuwe vriendschappen aan. Nieuwe relaties, ook dat, al kwam hij nauwelijks voorbij die eerste fase van koortsachtige nieuwsgierigheid en fysieke hijgerigheid.

Met een paar vrienden hield het contact na vertrek nog wel een poos aan. Een enkele keer diende hij als vakantieadres. Zelf zegde hij het wel steeds toe, maar reisde hij nooit terug naar de plaatsen waarvan hij eerder afscheid had genomen. Naarmate de jaren verstreken, droogden ook deze contacten als een stuk afgedankte huishoudzeem op. 

Nu zat hij hier.

‘Het is niet best’, had de arts gezegd. Hij had met zijn tong geklakt voordat hij op vlakke toon vervolgde: ‘Het is uitgezaaid.’ De arts praatte door, maar zijn stem klonk dof, ver weg, amper hoorbaar boven het gewelddadige gekraak van de ijsschots die zich losscheurde en aan zijn jammerlijke reis begon. Sam ving hier en daar een woord op; ‘agressief‘, ‘pijnbestrijding’, ‘dierbaren’.  Hij had een paar keer begrijpend geknikt.

Pas toen hij een tijd later in dit café een flinke slok whisky nam, schrokken zijn zintuigen weer wakker. Zijn keel brandde, het geluid van kletterende borden drong zijn oren binnen. De schimmige contour achter de bar bleek een jonge barman met een  whiskyfles in zijn hand en dappere toekomstplannen in zijn hoofd te zijn.  

Sam keek voor zich uit. In de spiegel achter de bar, tussen de zorgvuldig  geëtaleerde flessen, in kleur variërend van kleurloos tot mosgroen en aardebruin, zag hij zichzelf. Uitgezaaid in onbestemde fragmenten.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Beeldmateriaal: Figura + Casa + Spazio, olio su tela, Lyubov Popova}

Het moment dat mijn voeten in het soepele, donkerbruine leer van een nieuw paar naaldhakken gleden, wist ik dat er tussen ons wat was veranderd. Ik was immers altijd fervent anti-hakken geweest: slecht voor je knieën, gevaarlijk bij het autorijden en ongeschikt om mee te lopen door de met kinderkopjes bestraatte binnenstad. Toch waagde ik me, onder het mom van het vergroten van mijn professionele uitstraling, aan de zeven centimeter hoge hakken. De eerste keer dat ik de hakken naar werk droeg, koos ik zorgvuldig een bijpassende klassiek gesneden rok. Na een laatste blik in de spiegel haastte ik mij naar kantoor voor ons wekelijks teamoverleg.

In de lift rechtte ik mijn rug en nam ik een stap naar voren. De lift kwam uit op de koffiehoek waar jij elke maandagochtend aan de leestafel de kranten doorbladerde en collega’s die uit de lift stapten begroette. Ik streek nog een laatste keer mijn rok glad.  

De deuren schoven langzaam open. Ik wachtte bewegingloos. Een fractie van een seconde keek je op, klaar om mij te begroeten, voordat jouw ogen instinctief naar beneden werden getrokken. Traag en glinsterend van goedkeuring rees jouw blik vanaf de grijze kantoorvloer via mijn enkels omhoog en rustte met een haast onzichtbare glimlach bij mijn ogen.

We waren hooguit een paar uur per week samen op kantoor voor een vergadering. Een enkele keer passeerden we elkaar op de gang. Tijdens deze korte ontmoetingen trok de lucht tussen ons vacuüm en werden onze lichamen ongenadig naar elkaar toegezogen. Steeds was er een telefoontje dat tussendoor kwam of een collega die om aandacht vroeg. Het waren de reddende speldenprikken die zuurstof toelieten en afstand brachten.

Het was aan de randen van de dag dat wij tijdens eindeloze telefoongesprekken ongestoord aandacht hadden voor elkaar. ’s Avonds, aan het einde van de werkdag, als we ieder achter onze eigen file aansloten. ‘s Ochtends vroeg als de ijzige nachtkou nog in de auto hing en het schelle licht van rode achterlichten en witte koplampen de grauwe ochtendwaas doorkliefden.

Ik werd meegevoerd op de deining van jouw stem die door de auto kaatste en zich comfortabel om mij heen wikkelde. Ik hoorde aan de versnelling van jouw woorden wanneer je een riskante inhaalmanoeuvre uitvoerde terwijl er langere pauzes vielen als je eenmaal rustig kon doorrijden. Jouw brommende ge-hum trilde in de ruimte en kalmeerde mijn geraas, terwijl bij jouw harde schaterlach de ruiten meetrilden.

Onze gesprekken hadden zich snel ontwikkeld van collegiale afstemming en praatjes, naar meanderende gesprekken over zowel alledaagse ergernissen en opmerkelijkheden, als over grotere ambities, verborgen twijfels en tersluikse overpeinzingen. Als het gesprek ongemerkt afdreef naar onze respectievelijke partners en relaties bleven we oppervlakkig, haast beleefd. Daar waren we op onze hoede en schoven we rakelings langs een onzichtbare grens.

Ik wilde geen relatie met jou. Ik wilde jou erbij, genieten zonder consequenties. Zonder schuldgevoel over teleurgestelde partners en ontredderde kinderen. Het verlangen die grens te passeren pompte met elke hartslag door mijn aderen en domineerde mijn gedachten. Het was als een uitgehongerde mug die nijdig zoemend zoekt naar het ene gaatje in de klamboe die toegang biedt tot de naakte weerloze huid.

De weken verstreken en het bedrijfsfeest diende zich aan. De avond was broeierig warm, precies een soort zomeravond waar jij de gehele herfst en winter vurig naar verlangde. Het feest was uren geleden gestart en de bediening had ervoor gewaakt dat geen wijnglas lang leeg was.

In de open lucht dansten we met elkaar en met onze collega’s. De sfeer was uitgelaten en uitbundig. Overal om ons heen klonk gelach en overstemden enthousiaste verhalenvertellers elkaar. In die drukte waande ik me steeds even in een vertraagde, stille film als onze ogen elkaar dwars door de menigte vonden.

De avond liep ten einde. Onze aandacht werd getrokken door een collega die hevig aangeschoten over het feestterrein zwabberde. We klemden hem zo goed mogelijk tussen ons in en liepen terug naar het hotel. Grinnikend hoorden wij zijn lallende verhalen en onthullingen aan, wetende dat hij het zich de volgende ochtend niet zou herinneren. Toen hij eenmaal in zijn bed lag, liep je met mij mee naar mijn kamer.

Zachtjes napratend liepen we door de smalle, uitgestorven gangpaden. De gangverlichting was te ver uit elkaar geplaatst waardoor delen van de gang in geheimzinnige duisternis waren gehuld. Naarmate we mijn kamer naderden, vielen er tussen ons steeds langere stiltes. Roerloos stonden we voor mijn deur. Ik draaide mij naar je om en liet mijn lichaam tegen de deur rusten. Ik keek toe terwijl je langzaam hetzelfde deed.

We stonden dicht naast elkaar. Ik voelde jouw lichaamswarmte langs mijn zijde. Het laatste vleugje van jouw parfum drong mijn neus binnen. Secondenlang stonden we daar, leunend tegen een gesloten brandwerende hoteldeur. Allebei staarden we naar het donkere niets dat zich in de gang voor ons uitstrekte.

Met een diepe inademing draaide je jouw gezicht naar mij toe. Ik zag de bezwete plukken haar die tegen jouw slapen plakten. Onze ogen vonden elkaar en klampten zich aan elkaar vast. Langzaam ademde je uit en zonder een woord te zeggen duwde je jezelf van de deur af en liep de gang op, terug naar jouw kamer.

^{Join our WhatsApp Community for updates on new posts!}

^{Photo by runnyrem on Unsplash}